Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 75.djvu/2

—   2086   —

bycia do Rodrigandy ani słowa. Landola bał się pokazać w świetle latarni. Nie chciał, by go ktokolwiek poznał.
 Cortejo zaprowadził pirata do pokoju gościnnego i sam podał mu posiłek. Potem zajrzał do Klarysy.
 — Mój Boże! — rzekła. — Zaniedbujesz mnie. Przyjechałeś przed pół godziną i dopiero teraz się zjawiasz.
 — Miałem coś do załatwienia. Przywiozłem Landolę.
 — Ten Landola, za którym rozesłano listy gończe? Gesparino, nie lękasz się?
 — Nie ma najmniejszego niebezpieczeństwa. Jestem pewien, że go tu szukać nie będą.
 — Jak długo pozostanie.
 — Do jutrzejszego wieczora. Potem odpłynie.
 — Czy się przyznał?
 — Tak. Powiedział wszystko.
 — Ach, zdrajca! Dlaczegoż tak postąpił?
 — Dla własnej korzyści. Chciał mieć broń przeciw mnie. Zresztą Pablo zapłacił dobrze za usunięcie don Fernanda.
 — A więc Pablo źle z tobą postąpił?
 — Tak. Już ja się z nim porachuję. Możesz być pewna, że mu to na dobre nie wyjdzie.
 — Jakże to zrobisz, nie będąc w Meksyku?
 — I na to znajdzie się rada, moja droga.
 Klarysa zapytała z przerażeniem:
 — Co takiego? Czy mnie słuch nie myli? Czy chcesz jechać do Meksyku?