Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 75.djvu/20

—   2104   —

 — Tak, sennores, idźcie teraz do kajuty i prześpijcie się. Jutro rano musimy jeszcze pomówić o całej sprawie. Tymczasem dobranoc!
 — Dobranoc, sennor!
 Wróciwszy do swojej kajuty. Cortejo i Landola rozprawiali jeszcze długo na temat informacji kapitana. Tymczasem Peters stał niedaleko kajuty, oparty o komin i patrzył w gwiazdy. Nie wiedział, czy się ma myślami swymi podzielić z kapitanem. Usłyszawszy kroki, odwrócił głowę. Tak, kapitan Wagner odbywał swój codzienny przegląd statku. Peters podszedł, zasalutował i rzekł:
 — Kapitanie!
 — Cego chcesz, mój synu?
 — Czy wolno zapytać, kim są nasi dwaj pasażerowie?
 — Dlaczego nie spytasz o to sternika?
 — Panie kapitanie, to jakaś nieczysta sprawa!
 — Dlaczego? Jeden jest adwokatem, drugi to jego sekretarz.
 — Nie wierzę! Może jeden z nich jest adwokatem, co do drugiego jednak, jestem pewien, że to marynarz.
 — Och! Skądże ta pewność?
 — Wśród ciemności znalazł sam kajutę pana kapitana, nikogo o nią nie pytając.
 — Ach, tak! — rzekł kapitan. — Widzę z tego, że ci się te dwa ptaszki nie podobają.
 — Zupełnie mi się nie podobają, panie kapitanie.
 — Oświadczam więc, że to ludzie bardzo wy-