Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 75.djvu/21

—   2105   —

kształceni i godni szacunku, Podejrzenia twoje są bezpodstawne. Mam nadzieję, że nie będziesz mnie już nimi dręczyć.
 — Rozkaz, panie kapitanie!
 Peters odwrócił się niechętnie i wrócił do swojego hamaku. Dotrzymał słowa, danego kapitanowi, ale nie spuszczał z oka podejrzanych pasażerów. —
 Minąwszy obwarowany cypl górski San Juan d‘Ulloa, statek zawinął wreszcie do Veracruz.
 Obydwaj pasażerowie stali z pakunkami na pokładzie, przygotowani do wyjścia na brzeg. Obok stał kapitan.
 — A więc panowie prosto do Meksyku? — zapytał adwokata.
 — Tak — odparł Cortejo. — Jeśli tam nie znajdziemy hrabiego Rodriganda, ruszamy do hacjendy del Erina.
 — Tą samą drogą uda się mój goniec. Szkoda, że nie może się do was przyłączyć. Wyślę go jutro.
 Dopłynęli na łodzi do brzegu, umieścili pakunki w komorze celnej i udali się piechotą do agenta Gonsalva Verdilla, którego mieszkanie znał Landola, Zameldowali się, jako obcy, przyjął ich więc, nie siląc się na grzeczność.
 — Czym mogę służyć, sennores? — zapytał.
 — Chcielibyśmy otrzymać pewną drobną informację — odparł Landola.
 — O kogoż chodzi?
 — O niejakiego Henrica Landole, kapitana piratów.