Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 75.djvu/23

—   2107   —

Czy możesz nam udzielić jakichś informacyj o sennorze Pablu, lub sennoricie Józefie?
 — Nie.
 — Do diaska! Dlaczego?
 — Otrzymałem od sennority list, który miałem wysłać do sennora Gasparina Cortejo. Zaopatrzyłem go numerem 87. Czy list doszedł?
 — Tak — odparł Cortejo. — Otrzymałem na dwa dni przed naszym wyjazdem.
 — Od tego czasu nie dotarły do mnie żadne wiadomości. W stolicy pełno Francuzów.
 — Do kroćset! W takim razie nie można być pewnym dnia, ani godziny.
 — Tak, trzymają wszystkich ostro. Imienia Corteja w każdym razie nie należy głośno wymieniać.
 — Ani mi to w głowie! Nazywam się Antonio Veridante, jestem pełnomocnikiem hrabiego Alfonsa de Rodriganda. A to mój sekretarz. Zapamiętaj to sobie na wszelki wypadek.
 Agent zanotował nazwisko i rzekł:
 — Muszę wam jeszcze coś zameldować, sennores. Od kilku tygodni bawi tu człowiek, który codziennie pyta, czy nie było listu od sennora Corteja z Hiszpanii. Pokazał mi pełnomocnictwo podpisane przez Pabla Corteja, który upoważnia go do odbioru listu. Zjawia się niesłychanie punktualnie o... — agent spojrzał na zegarek i dodał: — Za minutę powinien tu być.
 — Jestem bardzo ciekaw — rzekł Cortejo.
 Ledwie zdążył wypowiedzieć te słowa, rozległo się krótkie pukanie. Na odpowiedź agenta: —