Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 75.djvu/24

—   2108   —

Wejść! — stanęła w drzwiach długa, koścista postać. Był to strzelec Grandeprise.
 — Nie było żadnego listu? — zapytał uprzejmie.
 Na widok przyrodniego brata, którego poznał natychmiast, Landola zacisnął pięści. Opanował się jednak i rzekł do strzelca nieco zmienionym głosem:
 — Napróżno czeka pan na list z Hiszpanii, sennor. Gasparino Cortejo wysłał nas, byśmy osobiście pertraktowali z jego bratem. Ponieważ przebywał pan z nim razem, wiadomo sennorowi z pewnością, gdzie się znajduje?
 — Jest u sennora Hilaria w klasztorze della Barbara w Santa Jaga. Tam miałem mu list przywieźć.
 — Zanim zapytam — wtrącił adwokat — czy będzie pan łaskaw zaprowadzić nas tam, zechce pan powiedzieć, czy należysz do zwolenników Corteja?
 — Nie. Nie uprawiam polityki.
 — Jakże więc sennor zetknął się z pretendentem?
 — Znalazłem go rannego nad Rio Grande del Norte i uleczyłem.
 — Czego tam szukał?
 — Pewien Anglik przywiózł Juarezowi złoto broń. Sennor Cortejo chciał jedno i drugie odebrać. Przy tej okazji doszło do walki z Indianami; Indianie zranili go w oczy. Leżał na trawie, nic nie widząc. W takim stanie znalazłem go później.
 — Mój Boże — zawolał Cortejo. — Więc oślepł?