Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 75.djvu/28

—   2112   —

podróżnych? Paszporty mieli w porządku.
 — Być może. Sam na sam jednak posługiwali się innymi nazwiskami.
 — Słyszałeś je?
 — Owszem, kilkakrotnie, i to wyraźnie. Sekretarz nazywał adwokata sennorem Cortejo, adwokat zaś sekretarza kapitanem, lub sennorem Landolą.
 Wagner odskoczył, jakby go ktoś zmierzył pięścią w pierś.
 — Łotrze, dlacezgo mi o tym nie zameldowałeś?
 — Meldowałem dwukrotnie, ale pan kapitan zabronił przecież mówić o tych ludziach. Wiem, że powinienem słuchać.
 — Przeklęta historia!
 Kapitan wszedł na pokład i zaczął przemierzać go wielkimi krokami.
 — Ach! Teraz mi się wiele wyjaśnia! — mniemał. — Dlatego byli tak dobrze poinformowani o sprawach Rodrigandów. Zachowałem się jak idiota, jak sztubak. Trzeba to koniecznie naprawić. Hola, Peters!
 Peters podbiegł, zasalutował.
 — Włóż prędko odświętną bluzę; pójdziesz ze mną na ląd. Czy potrafisz poznać tych dwóch ananasów
 — Poznam z odległości dziesięciu mil.
 — Śpiesz więc! Musimy ich odnaleźć!
 Peters, zachwycony, że kapitan go wyróżnia zabierając ze sobą, oddalił się. Po chwili wrócił przybrany odświętnie.