Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 75.djvu/6

—   2090

 Zbliżał się wieczór. Słońce zaszło. Zapadła ciemność.
 Od strony miasta ukazała się na wodzie łódź; płynęła z szybkością strzały. Przy wiosłach siedziało czterech tęgich zuchów. Człowiek, siedzący na środkowej ławce był bez wątpienia marynarzem. Z prawdziwą przyjemnością patrzył na statek niebieskimi, jasnymi oczami; gdy łódź zbliżyła się do parowca, skoczył szybkim ruchem na drabinkę i zaczął wchodzić na górę.
 Kapitanie, dwaj panowie chcą z panem pomówić. Słyszeli, że płyniemy do Veracruz...
 — I chcieliby, abyśmy ich wzięli ze sobą?
 Hm, zobaczymy!
 Kapitan podszedł do obydwóch przybyszy
 — Nazywam się Wagner — rzekł. Jestem kapitanem tego statku.
 — Adwokat Antonio Veridante z Barelony, ten zaś sennor jest moim sekretarzem, — rzekł jeden z przybyłych. — Słyszeliśmy, że płyniecie do Veracruz. Chcielibyśmy się więc dowiedzieć, czy nie byłby pan łaskaw zabrać nas ze sobą.
 — Mam wrażenie, sennores, że to się nie da zrobić.
 Adwokat zmarszczył czoło.
 — Dlaczegoż to? Zapłacimy dobrze.
 — Nie w tym rzecz. Parowiec mój nie przewozi ani pasażerów, ani towarów. Służy do prywatnych celów.
 — A więc odrzuca pan moją prośbę?
 — Niestety.