Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 75.djvu/8

—   2092   —

 Podbiegł jeden z marynarzy.
 — Zaprowadź obydwu panów do przedniej kajuty. Będziesz ich obsługiwał. Zwalniam cię od innych zajęć.
 — Dziękuję, kapitanie! — rzekł marynarz. Potem zwrócił się do obydwu nieznajomych i powiedział łamaną hiszpańszczyzną: — Proszę za mną!
 Zaprowadził przybyłych do małej, schludnej kabiny, w której stały obok siebie dwa łóżka.
 — Oto kajuta — rzekł. — Niech się panowie rozgoszczą. Przyniosę wody i wszystko, co należy.
 Gdy marynarz wyszedł, Cortejo rzekł do Landoli:
 — Co to znaczy, sennor Landola? Nazwisko Rodriganda jest mu znane.
 — Tak. Musimy być bardzo ostrożni. Gdybyście nie wymienili tego nazwiska, nie byłby nas zabrał.
 — Mimo to żałuję, że je wymieniłem.
 — Zobaczymy, co będzie dalej.
 Po chwili wszedł Peters z wodą i miednicą.
 — Byliście długo w Rio? — zapytał Cortejo.
 — Trzy dni — brzmiała odpowiedź.
 — Skąd płyniecie?
 — Z Kap Horn.
 — Z Australii?
 — Właściwie tak, ale ostatnio byliśmy w Meksyku.
 — W którymś z portów zachodnich?