Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 76.djvu/19

—   2129   —

 — Więc dobrze — rzekł Landola. — Chodzi o mały spacer na cmentarz.
 — Idę z wami.
 — Poszlibyście tam i nocą?
 — Wszystko mi jedno. Cóż będziecie robić na cmentarzu?
 — Chcemy wpaść na trop pewnego szelmostwa Landoli.
 — Ach, zaczynam rozumieć.
 — Doskonale! Czy wiadomo wam, że Landola mieszkał dawniej w stolicy? Miał tam kochankę.
 — Biedna dziewczyna! Lepiejby jej było w małżeństwie z diabłami!
 — Nie wyszła zamąż ani za diabła, ani za Landolę. Poślubił ją inny małżonek, nie mniej okrutny, niż tamci dwaj, — śmierć!
 — Do kroćset! Umarła? A raczej — musiała umrzeć?
 — Tak przypuszczamy. Stała mu się zawadą. Był z nią zbyt szczery.
 — Doszło między nimi do sprzeczki, a rano zmarła.
 Jako stryj biednej dziewczyny, zażądałem zbadania trupa przez lekarzy. Kazałem aresztować tego łotra. Uwolniono go jednak, mnie zaś ukarano za bezpodstawne oskarżenie. Od tej chwili Landola i jego ludzie prześladowali mnie nieustannie. Popadłem w biedę. Dzieci poumierały — trudno ustalić powody — żona też zeszła do grobu.
 Po każdym tego rodzaju nieszczęściu zjawiał się Landola. Ogarnęła mnie straszliwa złość i nie-