Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 76.djvu/22

—   2132   —

 — Albo zachodzi w głowę, dlaczego nas tak długo nie ma.
 — Uwierzy, że szukamy gwoździa.
 Cortejo starał się napróżno otworzyć bramę przy pomocy kluczy. Wziął więc dłuto i wparł w klamkę. Klamka opadła.
 — Santa Madonna! — szepnął przerażony. — Drzwi są otwarte!
 — To niemożliwe! Mylicie się!
 — Spróbujcie sami.
 Podszedłszy bliżej, Landola przekonał się, że Cortejo ma słuszność.
 — Do diaska! — rzekł. — Na dole nie ma chyba nikogo? Posłuchajmy!
 Cortejo otworzył drzwi naoścież; zaczęli nasłuchiwać. Było zupełnie cicho.
 — Pah! — rzekł Landola. — Widocznie drzwi otworzyły się przy pomocy jednego z waszych kluczy. Nie zauważyliście tego, ot i cała tajemnica!
 — Może. W każdym razie słuchajmy jeszcze chwilę.
 Cisza, żadnych niepokojących szmerów...
 — Zupełnie niepotrzebna strata czasu. Trzeba zejść nadół!
 — Ostrożnie. Naprzód bez trupa.
 — Dobrze. Zapalcie światło.
 Doszli do wnętrza grobowca, nie zauważywszy nic niepokojącego.
 — Poświeście dokoła! — rzekł Landola.
 I teraz nie zauważyli niczego, coby wywołać mogło niepokój.