Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 76.djvu/25

—   2135   —

 — Przed jakąś godziną, do Lomalto. To ostatnia stacja.
 — Czy były w pociągu osoby cywilne?
 Żołnierz zrobił figlarną minę i chytrze zmrużył oczy.
 — Właściwie nie.
 — A niewłaściwie?
 — Tego nie wolno mi zdradzić, jestem zwrotniczym; zabrał ich zaś mój przełożony.
 — Dobrze. Więc formalnie nie zabrał nikogo. A naprawdę ile było osób?
 — Tylko trzy.
 — Jakże wyglądali?
 Żołnierz opisał całą trójkę. Gdy skończył, kapitan Wagner rzekł:
 — Oni, bezwątpienia oni! Nie wiem tylko, kto ten trzeci. Nie było go na pokładzie.
 — Dowiemy się i o tym — rzekł Robert. Kiedy odchodzi następny pociąg?
 — Dopiero za trzy godziny. Musimy czekać na lokomotywę z Lomalto. Przywiezie pociąg, pełen żołnierzy.
 — A przedtem nie odchodzi żaden towarowy?
 — Nie.
 — Dziękuję wam, kolego.
 Robert odszedł wraz z towarzyszami.
 — A więc umknęli! — zawołał kapitan, zgrzytając zębami. — To moja własna wina, tylko moja! Co robić?
 — Musimy być cierpliwi, drogi przyjacielu, — uspakajał Robert. — W każym razie nie ulega wąt-