Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 76.djvu/26

—   2136   —

pliwości, że wyjechali do Meksyku. Jadę za nimi następnym pociągiem. Niestety, tracę trzy godziny. Mam jednak nadzieję, że ich spotkam w Meksyku.
 — Ach, mam wyprawić gońca do stolicy i do hacjendy del Erina. Chcę przez niego przesiać raporty okrętowe — rzekł Wagner. — Czy pozwoli pan, panie poruczniku, aby się przyłączył do pana?
 — Chętnie. Oczywiście pod warunkiem, że mi nie będzie zawadą.
 — O to się nie lękam. Zgodziłby się pan na mego Petersa?
 — Ależ chętnie. Zna chyba naszych zbiegów?
 — Lepiej ode mnie. No i cóż, Peters?
 Zapytany nie ukrywał zadowolenie.
 — Chciałbym bardzo, panie kapitanie.
 — Rozumiesz trochę po hiszpańsku, co?
 — Tak. Mogę się od biedy rozmówić.
 — Umiesz parę słów po francusku?
 — Akurat tyle, aby powiedzieć, jak bardzo kocham Maksymiliana.
 — Chodźmy więc na pokład! Uporządkuję swoje rzeczy, dam ci odpowiednie instrukcje. Gdzież się spotkamy, panie poruczniku?
 — Najlepiej tu, w restauracji kolejowej.
 Kapitan udał się z Petersem w kierunku przystani. Robert zawrócił wraz z Sępim Dziobem znów na dworzec. Poszedł wprost do biura naczelnika stacji. Urzędnik spojrzał nań z wielką ciekawością.
 — Czy mogę zapytać, kiedy odchodzi następny pociąg do Lomalto? — spytał Robert.
 Urzędnik spojrzał na zegar.