Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 76.djvu/27

—   2137   —

 — Za dwie i pół godziny — odparł. — Chce pan pojechać tym pociągiem? Nie zabieramy ani ludności cywilnej, ani obcokrajowców
 — Pozwoli pan, że się przedstawię.
 Wyciągnął dokument i podał naczelnikowi. Rzuciwszy nań okiem, urzędnik skłonił się nisko i rzekł:
 — Jestem do pańskich usług, panie poruczniku. Ile miejsc pan potrzebuje?
 — Trzy.
 — Otrzyma pan przedział pierwszej klasy.
 Nie radziłbym panu jednak nim jechać. Jeśli pan chce być prędko w stolicy, radzę pojechać konno.
 — Nie mam koni.
 — Ach, tu wszyscy mają konie. Jeżeli pan dłużej pozostanie w naszym kraju, będzie pan musiał kupić sobie konia.
 — Mam zamiar kupić w stolicy.
 — Dlaczegóż w stolicy? Zapłaci pan o wiele więcej i nie dostanie lepszych, niż u nas.
 — Czy jest jaka okazja?
 — Nawet świetna. Mam kilka rasowych koni. Były to prywatne wierzchowce oficerów — nie chcieli ich wieźć ze sobą do kraju. Kosztują nie wiele. Chce pan obejrzeć?
 — Owszem, sennor.
 Tranzakcja doszła do skutku. W przeciągu pół godziny Robert został właścicielem trzech koni. Miały, zdaje się, wszystkie zalety, o których mówił naczelnik.