Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 76.djvu/28

—   2138   —

 — Chwała Bogu! — rzekł Sępi Dziób. — Nareszcie będę mógł wyciągnąć nogi na koniu. Z nudów i rozpaczy, że nie dosiadani bieguna, myślałem nieraz o galopowaniu na własnym nosie, zamiast na rumaku.
 Na jaką godzinę przed nadejściem pociągu zjawił się kapitan Wagner z Petersem.
 — Chłopcze, czy umiesz jeździć konno? — krzyknął Sępi Dziób do marynarza. — Kupiliśmy konie. Czy wiesz, co to siodło?
 — Jest to rzecz, z której mnie żadna siła ludzka wysadzić nie potrafi. Sądzicie, że marynarze nie mogą się znać na koniach? Jako młody chłopak dosiadałem najdzikszych ogierów.
 — To szczęście. Nie mielibyśmy czasu na podnoszenie cię co pięć minut.
 Usiedli dokoła stołu. Wagner opowiedział pokrótce o swym spotkaniu z don Fernandem i o podróży na wyspę morza południowego.
 Upewniwszy się, że konie odbędą podróż w dobrych warunkach, Robert wszedł z Petersem i Sępim Dziobem do przeznaczonego dla siebie przedziału. Pożegnanie z Wagnerem trwało krótko, było jednak bardzo serdeczne. Gdy pociąg ruszył, kapitan zdjął czapkę i zawołał:
 — Szczęśliwej podróży, panie poruczniku! Proszę wracać ze wszystkimi przyjaciółmi. A tych szubrawców, tych łotrów niech pan zetrze w pył!
 Po dwóch godzinach przybyli do Lomalto. Nadzorca pociągu sam otworzył przedział. Przyponiawszy sobie słowa żołnierza, Robert domyślił się,