Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 77.djvu/14

—   2152   —

że w jednym z zakratowanych okien pali się światło.
 — Ach! — mruknął. — Na pewno umieszczą ich w tej celi. Dobrze, że to wiem przynajmniej, A może ich rozdzielą?
 Czekał, czy światło nie zapłonie w którymś z dalszych okien. Nie doczekawszy się mruknął:
 — Doskonale! Zdaje się, że są razem. Trzeba teraz dowiedzieć się, kiedy odejdą stąd ich prześladowcy.
 Poszedł w kierunku wyjścia, zatrzymał się, aby nie przeoczyć wychodzących. Po krótkim czasie wyszły przez bramę cztery osoby.
 — To oni. Nie ma ich już. Co teraz począć? — szepnął. — Trzeba działać szybko. Jutro może być za późno.
 Szedł ulicą, pogrążony w rozmyślaniach. Rozległy się kroki i dźwięk ostróg. Minął go jakiś oficer francuski, wracający późną porą z tertullii lub z hulanki.
 — Wpada mi pewna myśl do głowy. Toby dopiero był ruch! — mruknął Grandeprise. — Ten człowiek ma postać, podobną do mojej. Jazda naprzód, bez namysłu, bo okazja minąć może!
 Pobiegł za oficerem.
 — Monsieur, monsieur! — zawołał półgłosem.
 — O co chodzi? — zapytał francuz, zatrzymując się.
 — Wyście może kapitan Mangard de Vautier?
 Grandeprise wymienił nazwisko tylko poto, by znaleźć pretekst do zaczepienia oficera.