Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 77.djvu/15

—   2153   —

 — Nie, nie znam żadnego oficera tego nazwiska.
 — Ja też nie.
 Wypowiedziawszy te słowa. Grandeprise zasznurował gardło Francuza lewą ręką, prawą zaś uderzył go kolbą rewolweru w skroń z taką siłą, że oficer zwalił się nieprzytomny na ziemię.
 — No, leży jak długi! Trzeba jednak przenieść go w bezpieczne miejsce.
 Przerzucił oficera przez plecy i zaniósł pod mur. Tu zdjął z niego mundur, skrępował chustkami i zakneblował mu usta. Potem mundur włożył na siebie, na oficera zaś narzucił swoje ubranie.
 Wziąwszy broń ruszył pobrzękując ostrogami, do więzienia. Stanąwszy przed bramą więzienną, zadzwonił.
 — Kto tam? — zapytał wartownik, stojący po drugiej stronie bramy.
 — Adiutant gubernatora. Otworzyć! — odparł Grandeprise.
 Klucz zgrzytnął w zamku. Grandeprise wszedł. Zbliżył się wartownik. Słaby błysk latarki oświetlił mundur oficerski. Wartownik zasalutował.
 — Czy pan inspektor więzienia czuwa jeszcze? — zapytał strzelec.
 — Nie, panie kapitanie. Przed chwilą odebrał dwóch więźniów i położył się spać.
 — Kto go zastępuje?
 — Klucznik.
 — Na parterze?