Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 77.djvu/16

—   2154   —

 — Tak. Prócz tego na każdym piętrze czuwają wartownicy.
 Grandeprise minął dziedziniec i zadzwonił do bramy, prowadzącej do właściwego więzienia. Klucznik otworzył. Francuzi byli panami kraju. Słuchano ich z niewolniczą uległością. Trapper przybrał dumną, wyniosłą minę i pytał tonem rozkazującym:
 — Czy inspektor śpi?
 — Tak. Mam go obudzić?
 — Nie trzeba. Ilu ludzi w wartowni?
 — Ośmiu.
 — Jestem adiutantem gubernatora. Czy możecie mi dać na chwilę dwóch ludzi do transportu aresztanta?
 — Owszem.
 — Spieszcie się! Nie mam czasu.
 Klucznik odszedł, aby wykonać krótki i kategoryczny rozkaz. Tymczasem nasz odważny strzelec zaczął rozglądać się po korytarzu.
 Zobaczył tablicę, na której wynotowane były nazwiska wszystkich aresztantów. Pod numerem trzydziestym drugim było napisane: Rzekomo Antonio Veridante wraz z sekretarzem. Szybkim ruchem wyjął pióro, wypełnił potwierdzenie i podpisał pod nim gubernatora, którego nazwisko było mu znane. Nie znał podpisu gubernatora, nie zmienił przeto charakteru pisma. Ledwie wysuszył papier bibułą i włożył do kieszeni, zjawił się klucznik w towarzystwie dwóch żołnierzy z nabitymi karabinami.
 — Oto żołnierze, których pan kapitan żądał, — zameldował.