Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 77.djvu/18

—   2156   —

że obydwaj więźniowie mają być wydani. Za jakąś godzinę przyprowadzę ich z powrotem. Przygotujcie potwierdzenie, abym później nie musiał czekać. Naprzód!
 Zeszli po schodach, minęli dziedziniec i doszli do bramy, którą otworzył wartownik. Na ulicy żołnierze ruszyli automatycznie w kierunku pałacu gubernatora.
 Gdy uszli spory kawał drogi, Grandeprise wyciągnął ostry bagnet. Już przedtem zauważył, że aresztanci mieli więzy rzemienne. Zapytał żołnierzy:
 — Czy pilnujecie dobrze swych więźniów?
 — Tak, panie kapitanie, — odparł jeden z nich. — Prowadzimy ich pod rękę.
 — A rzemienie?
 — Zdaje się, że trzymają mocno.
 — Nie zawadzi sprawdzić.
 Grandeprise udał, że bada siłę więzów. W rzeczywistości poprzecinał rzemienie. Więźniowie nie dali doznać po sobie, że są wolni.
 — Wszystko w porządku! — rzekł Grandeprise. — Zdaje mi się, że możemy być teraz spokojni. Naprzód!
 Szli dalej. Na najbliższym rogu ulicy jeden z żołnierzy wydał przeraźliwy krzyk i padł na ziemię.
 — Cóż się stało? — zapytał Grandeprise.
 — Do pioruna! — zawołał żołnierz. — Mój aresztant wyrwał się i rzucił mnie na ziemię. Biegnie napewno po przeciwległym chodniku.
 — Za nim!