Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 77.djvu/19

—   2157   —

 — Trzymaj mocno swego aresztanta! — rzekł Grandeprise do drugiego żołnierza. — Miałbym się z pyszna, gdybyśmy zbiega nie dostali w ręce.
 — Niech się pan nie kłopocze, kapitanie, — uspokajał żołnierz. — Złapiemy go. Ach, ach...!
 Zapytany leżał na ziemi, podobnie, jak przed chwilą kolega. Krzyczał:
 — I mój mnie powalił!
 — Do kroćset! Świnie z was, nie ludzie. Pozwalacie, aby was rzucały na ziemię takie łotry. Gdzież aresztant?
 — Uciekł — rzekł żołnierz drżącym głosem.
 — Biegnij za nim, nie ociągaj się, bo gotów jestem wyprostować ci nogi! Niech cię diabli porwą, jeżeli go nie schwytasz!
 Przestraszony żołnierz pobiegł.
 Zaledwie echo kroków przebrzmiało, Grandeprise odwrócił się i ruszył w powrotnym kierunku.
 — Sprytnie to urządzili! — mruczał z zadowoleniem. — Francuzi nic nie zauważyli, ale ja dokładnie się zorientowałem. Dziwiłoby mnie, gdybym ich tu gdzieś nie spotkał.
 Przypuszczenia jego były słuszne. Po chwili podeszły dwie postacie.
 — Melduję, że przybywam, kapitanie, — rzekła jedna z nich półgłosem, uśmiechając się wesoło.
 — Ja również — dodała druga z uśmiechem.
 Byli to Landola i Cortejo.
 — Gdzie żołnierze? — zapytał Landola.
 — Daleko! — odrzekł trapper z zadowoleniem.