Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 77.djvu/26

—   2164   —

 — Nie zastanie nas. Musimy natychmiast opuścić miasto.
 — To niemożliwe! Nie spełniliśmy jeszcze naszego zadania.
 — Plan się rozbił i nic nie można naprawić.
 — A potem przybędzie do Santa Jaga i tana nas znajdzie — rzekł Cortejo.
 — Nie. Będziemy do tego czasu gotowi.
 — Jakże się tam dostaniemy? Przecież nie możemy iść pieszo.
 — Pojedziemy konno. Widziałem w pobliżu naszej gospody szyld jakiegoś handlarza koni. Tam się zwrócimy.
 — Musimy się śpieszyć, abyśmy mogli odjechać, zanim brat was przybędzie.
 Doszedłszy do gospody, Cortejo i Landola wdrapali się na mur i niepostrzeżenie dostali się do pokoju. Stosownie do umowy, pozabierali rzeczy najniezbędniejsze i tą samą drogą wrócili na ulicę.
 Handlarz zaprowadził ich do stajni, gdzie szybko dobili targu. — —
 Tymczasem Grandeprise podszedł do pozornie nieprzytomnego oficera. Zdjął mundur i szablę, a włożył własne ubranie. Uwolniwszy bezwładnie leżącego Francuza z więzów i knebla, odszedł swoją drogą.
 Teraz dopiero Sępi Dziób zaczął działać. Przeskoczył przez mur, nie zwracając najmniejszej uwagi na oficera, i pośpieszył za oddalającym się nieznajomym. Zdjął przytem buty, aby kroków nie było słychać.