Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 78.djvu/17

—   2183   —

wym złotem. Dwóch ludzi wystarczy, aby się plan udał. Jednego już mamy. Drugim pan będzie.
 — Ja? — zapytał Hilario, znowu przerażony. — Ja mam radzić cesarzowi, aby nie odchodził z Francuzami? Tego nie potrafię!
 — Damy panu wszystkie środki, potrzebne do przekonania Maksymiliana, że macie rację.
 — Nie uwierzy mi.
 — Pan go nie zna, za to my poznaliśmy go na wylot.
 — A więc mam opuścić Santa Jaga i udać się do Maksymiliana? Niepodobieństwo! Ważne sprawy zatrzymują mnie tutaj. Mam zobowiązania...
 — Wystaw pan rachunek, my go wyrównamy.
 — Uważam, że się nie nadaję do tego rodzaju przedsięwzięcia.
 — Pan się myli. Nie wątpimy, że jest przeciwnie.
 Hilario znalazł się w ogromnie kłopotliwym położeniu. Kłamał, że się nie nadaje. Myślał jednak o jeńcach, trzymanych w piwnicy, których trzeba było dozorować i żywić. Czyż mógł się ruszyć Z miejsca?
 — Nie — rzekł. — Proszę zrezygnować z mojej osoby. Są przecież inni, którzy zasługują na wyróżnienie tego rodzaju.
 — Ci inni mają swoje zajęcia. Przynoszę panu rozkaz zjawienia się w ciągu dziesięciu dni w stolicy.
 — Przecież Maksymilian przebywa w Cuernavacca.
 — Zaprosi pana do Meksyku. Jak pan widzi,