Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 78.djvu/18

—   2184   —

wszystko jest przygotowane. O cofnięciu się nie ma mowy.
 — Mimo to zmuszony jestem odmówić.
 Arrastro wstał. Twarz jego nagle przybrała wyraz bezlitosny. Przeszył wzrokiem Hilaria.
 — Chce pan naprawdę odmówić? Mimo ścisłego rozkazu?
 — Okoliczności zmuszają mnie do odmowy.
 — Zna pan zasady naszego związku?
 — Owszem.
 — Czegóż może się spodziewać ten, kto się waha? Kary śmierci!
 — Kary śmierci? — zawołał Hilario, blednąc jak trup. — Któż ma prawo ją wymierzać? Nie uznaję jej!
 — Pah! Uznał ją pan, wstępując do stowarzyszenia.
 — Zostawcie mi przynajmniej czas do namysłu.
 — Poco się namyślać, gdy wszystko już postanowione. Musi pan być tak samo ślepy i bezwzględnie posłuszny, jak każdy członek stowarzyszenia.
 Starca przeszedł zimny dreszcz.
 — W jaki sposób chcecie wpłynąć na Maksymiliana? — wyjąknął wreszcie.
 — Hm. Powiem, jakkolwiek nie jestem zobowiązany do takiej szczerości... Ale, ale, przychodzi mi na myśl pewna sprawa, o której nie chciałem zapomnieć. Czy istnieje trucizna, zabijająca ducha?
 Doktór był przekonany, że pytanie nasunęło się grubasowi zupełnie przypadkowo. Odezwał się