Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 78.djvu/21

—   2187   —

 — Tak mówiono i tak mówią dotychczas. Ale wtajemniczeni wiedzą, jak się rzecz miała. Nie przeczuwacie, kim są ci wtajemniczeni?
 — Nie.
 — Należy do nich kilku przywódców naszego tajemnego związku. I ja jestem wśród nich. Nie wie pan, o jakiej cesarzowej mówiłem?
 — Przeczuwam — wykrztusił stary.
 — Więc mogę nie wymieniać. A nie przeczuwacie, kto dawał i mieszał truciznę?
 — Nie wiem.
 — Trucizna zawarta była w flaszeczce z czarnego szkła.
 Starzec stęknął ze strachu.
 — Zamówiono ją w poniedziałek, a w piątek przywiózł ją sennorowi Ri...
 — Na miłość Boską! — zawołał Hilario, podnosząc ręce.
 — Cóż się stało?
 — Nie mogę słuchać tego!
 — Przecież jesteś pan lekarzem. Powinieneś mieć mocne nerwy.
 — Mimo to słabo się robi człowiekowi.
 — Wyobrażam sobie! — roześmiał się Arrastro. — Coby jednak czuć musiał teraz prawdziwy, sprawca? Sądzi pan, że władza poćwiartowałaby go, gdyby się dowiedziała o jego czynie?
 — Czy są dowody?
 — Owszem, są. Bądź pan spokojny. Ale odbiegliśmy od tematu... O czymże to była mowa?
 Doktór otarł pot z czoła i rzekł: