Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 78.djvu/24

—   2190   —

 — Oczywiście, że mieszka — odparł Arrastro, obrzucając obydwu badawczym spojrzeniem. — To dzielny lekarz. Jesteście chorzy?
 — Nie. Skądże to przypuszczenie?
 — Stąd, że się wam łuszczy skóra, że macie straszne zmarszczki. Ludzie z takimi zmarszczkami nie powinni się pokazywać otoczeniu, możnaby bowiem pomyśleć, że to nie rezultat choroby, a skutki sztucznych zabiegów. A objawy takie u dwóch ludzi naraz mogą zwiększyć podejrzenie. A Dios!
 Grubas ruszył w dalszą drogę, mrucząc:
 — Te łotry uszminkowały sobie twarze. Jadą do starego. Mam wrażenie, że łajdak knuje intrygi, o których nam nic nie wiadomo. Już my go od tego odzwyczaimy!
 Obydwaj jeźdźcy nie ruszali się z miejsca, patrząc za nim.
 — Ten człowiek domyślił się prawdy — rzekł Landola.
 — Czy to istotnie takie widoczne? — zapytał Cortejo.
 — O nie. Na waszej szmince jest kilka delikatnych, drobnych rys; tylko wprawne oko może je zauważyć.
 — Z wami ta sama sprawa. Musimy się mieć na baczności.
 Brama klasztorna była otwarta. W pobliżu znalazł się przypadkowo bratanek Hilaria, Manfredo; ofiarował się zaprowadzić ich do stryja.
 Hilario spojrzał na przybyłych badawczo:
 — Kim jesteście, sennores?