Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 78.djvu/28

—   2194   —

miasto i jego okolicę. Nie ma tam hacjendera imieniem Barthlomeo Diaz. Może był pan na odludnej wyspie pośród Oceanu Spokojnego?
 Ton, w jakim starzec wypowiedział ostatnie słowo, zastanowił Landolę. Rzekł po chwili:
 — Co chce pan przez to powiedzieć?
 — Chcę powiedzieć, że sennora poznałem. Pan jesteś Henrico Landola, tamten zaś nazywa się Gasparino Cortejo.
 Słowa powyższe wywarły na przybyłych niesłychane wrażenie.
 — Nie, to nieprawda, — rzekł Cortejo.
 — To fałsz — dodał Landola.
 Lekarz potrząsnął głową.
 — Nie wyobrażajcie sobie, sennores, że się wam uda wprowadzić mnie w błąd. Mówię prawdę. Mogę dowieść.
 Z małej szufladki biurka wyciągnął jakąś fotografię i pokazał gościom.
 — Piekło i szatani! — zawołał Landola.
 — Przekleństwo! — krzyknął Cortejo.
 Starzec rozkoszował się ich przerażonymi maskami.
 — Nie znam tego człowieka! — rzekł Landola.
 — I ja również! — dodał Cortejo.
 — Naprawdę? Nic was w tej fotografii nie uderza?
 — Owszem — rzekł Cortejo. — Jest trochę do mnie podobna.
 — Tylko trochę?