Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 78.djvu/29

—   2195   —

 — No, — wyjąkał Cortejo — może nieco więcej, niż trochę. W każdym jednak razie to nie ja.
 W takim razie sprawa między nami skończona.
 Włożył fotografię do szuflady, zamknął i ciągnął dalej:
 — Pomyliliście się. Była to fotografia adwokata Gasparina Cortejo z Manrezy, czy z Rodrigandy. W rezultacie nastąpiło rozczarowanie. Pożegnajmy się w zgodzie. A Dios, sennores!
 Hilario, pożegnawszy ich skinieniem ręki, odwrócił się z uśmiechem, aby wyjść do przyległego pokoju. Przybysze spojrzeli po sobie bezradnie, wreszcie Cortejo rzekł:
 — Zaczekajcie, sennor! Zechce mi pan jeszcze przed rozstaniem odpowiedzieć na jedno pytanie.
 Lekarz odwrócił się ze zdumioną miną.
 — Odpowiedzieć na pytanie? Pocóż to? Sądzę, że nie mamy już sobie nic do powiedzenia.
 — Może się jednak mylicie, sennor. Czy fotografia, którą pan nam pokazał, jest własnością sennora?
 — Tak. Otrzymałem ją przypadkowo od jednego z chorych, który mi ją darował.
 — Czy wolno wiedzieć, kto to taki?
 — Niejaki Mariano.
 — Mariano? — zawołał Landola. — Cóżto za jeden?
 — To rodowity Hiszpan. Przeszedł dziwne koleje losu. Nazywał się niegdyś Alfred de Lauterville.
 — W jaki sposób poznał go pan?