Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 78.djvu/3

—   2169   —

 Sępi Dziób obrzucił go ostrym spojrzeniem.
 — Szukacie? Hm, hm. Nie znaleźliście go jeszcze?
 — Niestety.
 — Hm, hm. Myślałem, że strzelcy mają dobrze oczy.
 — Zdaje mi się, że mam wzrok nienajgorszy.
 — Tak, ale mam wątpliwości, czy go umiecie używać.
 Grandeprise zasępił się.
 — Chcecie mnie obrazić?
 — Skądże znowu! Usiądźcie w hamaku, ja usiądę na krześle. Powiem wam coś.
 — Siadajcie. Słucham!
 Sępi Dziób usiadł na krześle, splunął potężnie, odgryzł porządny kawałek gumy tytuniowej. Umieściwszy gumę w odpowiednim miejscu policzka, rozpoczął:
 — Muszę wam po przyjacielsku powiedzieć, że uważam was albo za nieprawdopodobnego łotra, albo za politowania godnego matołka.
 Grandeprise zerwał się błyskawicznie z hamaka, wyciągnął rewolwer, stanął przed Sępim Dziobem i zawołał groźnie:
 — Piekło i szatani! Czy wiecie, jak się odpowiada na tego rodzaju obelgi?
 Sępi Dziób skinął spokojnie głową.
 — Strzelcy załatwiają tego rodzaju sprawy ba-