Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 78.djvu/30

—   2196   —

 — Pewien kolega przekazał mi go do wyleczenia.
 — Lekarz?
 — Tak, lekarz Zorski.
 — Doktór Zorski? — zawołał Cortejo. — Czy wiadomo panu, gdzie się ten kolega znajduje?
 — Owszem. Zna pan go może?
 — Słyszałem o nim jako o...
 Cortejo przerwał nagle, Landola ujął go bowiem za ramię i zawołał, obrzucając Hilaria nienawistnym spojrzeniem:
 — Ani słowa więcej! Czyż nie widzicie, że starzec bawi się nami jak kot z myszą?
 — Powiada sennor, że się z wami bawię? Zamieniliśmy role. To wy chcieliście się mną zabawić. Przecież nie ja do was przyszedłem, przecież wy ukrywaliście twarze pod szminką!
 — Nie mogliśmy postąpić inaczej.
 — Sennor jesteś kapitan Henrico Landola, tak?
 — Do stu tysięcy świętych i diabłów! Wszystko mi jedno, niech się dzieje, co chce. Tak, jestem Henrico Landola!
 — Doskonale! Sennor zaś jesteś Gasparino Cortejo, prawda?
 — Tak.
 — Nareszcie! Powiedzcie mi szczerze, co was sprowadza do Meksyku?
 — Przecież wie pan o tym dobrze — odpad Landola. — Ale kto panu to zdradził, kto?
 Z groźną miną uderzył pięścią w stół. Lekarz potrząsnął głową.