Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 78.djvu/8

—   2174   —

 — Mylicie się — rzekł. — Są znacznie bliżej. Nie uwierzycie nawet, jak blisko.
 Sępi Dziób uśmiechnął się pobłażliwie.
 — Macie rację, że nie uwierzę. A więc sądzicie, że Landola i Gasparino są w gospodzie? Czy możecie wejść do ich pokoju?
 — W każdej chwili.
 — Dobrze; zaraz się przekonamy.
 — Obudzimy ich. Już ja się z nimi rozprawię!
 — Nie obudzimy ich, bo ich nie ma wcale.
 — W takim razie przyjdą.
 — Przeczucie mówi mi coś złego. Chodźmy, zobaczymy.
 Wzięli latarki i udali się na palcach do pokoju, zajmowanego przez Corteja i Landolę. Weszli bez trudu. Sępi Dziób miał rację — w pokoju nie było nikogo.
 — Wrócą przecież! — rzekł Grandeprise.
 — Tak przypuszczacie? Byliby? głupcami, gdyby wrócili. Z nadejściem dnia wieść, o fałszywym oficerze i zbiegłych aresztantach rozejdzie się po całym mieście Rozpoczną się poszukiwania, wywiady. Ci dwaj są za mądrzy, by czekać, aż ich pochwycą. Już ich nie ma w mieście.
 — Zostawiliby mnie tutaj?
 — Dlaczego nie? Czy i na to mam dawać wam dowód? Patrzcie tylko.
 Sępi Dziób oświetlił latarką podłogę, schylił się i wskazał na coś strzelcowi Grandeprise zapytał:
 — Co takiego?