Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 79.djvu/13

—   2209   —

 — Henrico, Henrico, czy to wy?
 — Henrico? — zapytał Landola głosem zmęczonym. — Henrico? Tak, to moje imię.
 — Ah, na Boga, Henrico, czy to wy na prawdę?
 Cortejo wymienił rozmyślnie imię Landoli.
 — Henrico? — jęczał jeniec. — Kto to powiedział? Gdzie jestem?
 — Jesteśmy jeńcami.
 — Jeńcami? — jęknął wśród brzęku łańcuchów. — Cóż to tak dzwoni? Kto mnie ujął?
 — To łańcuchy. Zwykłe łańcuchy!
 — Dlaczegoż to, mój Cortejo?
 Ktoś zawołał z przeciwległej strony:
 — Cóż to za imię? Kto mnie woła?
 Gasparino zapytał:
 — Ciebie? Ciebie nikt nie wolał.
 — Ależ przeciwnie! To było moje nazwisko. Ponieważ już padło, dowiedz się, kim jestem. Jam Pablo Cortejo.
 Gasparino przeciągnął się tak gwałtownie, że zadzwoniły łańcuchy i kości.
 — Piekło i szatani! — ryknął. — Teraz rozumiem wszystko. A wiesz, kim jest ten, który odzyskawszy przytomność, wymienił twe nazwisko? — To Henrico Landola!
 Pablo Cortejo zadzwonił znowu łańcuchami, co było oznaką, że się przeraził.
 — Henrico Landola? — zawołał bardzo głośno. — Kapitan morski?
 — Tak, to — ja. Kapitan Landola.
 — Czy być może? I to jeszcze? — zawołał Pa-