Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 79.djvu/17

—   2213   —

nie obejrzeć dokumenty. Ledwie skończył czytać, wyprostował się jak struna i rzekł:
 — Przepraszam, panie poruczniku! Nie mogłem przewidzieć.
 — Trzeba było poinformować się naprzód. Gdzie jest wasza kwatera?
 — W mieście.
 — Zostanę więc tutaj. Możecie odejść.
 Stary zrobił pół obrotu i pomaszerował na dawne miejsce. Dokoła rozległy się szepty.
 — Dlaczego nie poszedł sobie? — zapytał jeden z żołnierzy.
 — Ponieważ nie mamy prawa wypędzać go. To oficer, a ja go tak brutalnie potraktowałem. Szczęście, że jutro stąd odchodzimy.
 — Jaka ranga?
 — Porucznik.
 — Tylko? Pah!
 — Ale porucznik huzarów gwardyjskich! W dodatku jeszcze służy w sztabie jeneralnym.
 Słowa te ostudziły nieco zapały. Żołnierze zaczęli pielgrzymować do miejsca, na którym leżał Robert.
 Zjawił się między innymi pewien dragon, który brał udział w walkach na północy kraju. Dowiedziawszy się, co zaszło, obejrzał przybyszów.
 — Sacrebleu! — zawołał zaskoczony. — Tego znam!
 — Oficera? — zapytał sierżant.
 — Nie. Tego drugiego, z długim nosem. Głowę daję, że walczyłem z nim twarzą w twarz. Pozabi-