Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 79.djvu/18

—   2214   —

jał wielu naszych. Była to bitwa pod Cena Sonores.
 Słowa te wywarły niesłychane wrażenie.
 — Co takiego? Więc to wróg?
 — Tak. Był u Juareza. To amerykański strzelec. Nazywają go Sępim Dziobem.
 — A więc jest szpiegiem? — zawołał ktoś półgłosem.
 — Czyś pewien, że się nie mylisz? — szepnął sierżant do dragona.
 — Wykluczam pomyłkę. Pójdę po Mallou i Renarda. Walczyli razem ze mną. Poznają go.
 Po chwili wrócił dragon w otoczeniu dwóch swoich kamratów.
 — Oto Renard i Mallou — rzekł. — Niech poświadczą, czy mam rację.
 — Chłopcy, — zwrócił się do nich sierżant — przypatrzcie się dobrze temu człowiekowi z długim nosem, który leży nad potokiem. Wasz kamrat twierdzi, że nos ten jest wam znany.
 Obydwaj żołnierze spełnili polecenie. Renard rzekł:
 — Parbleu! Znam tego łotra! To sławny strzelec amerykański Sępi Dziób.
 — Należy do wojsk Juareza — dodał Mallou. — Wielu naszych padło od jego kul.
 — Co? więc znacie go osobiście? — zapytał sierżant, który uważał, że należy ustalić dokładnie stan faktyczny tak ważnej sprawy.
 — Nie mam wątpliwości, że to on. Wykluczam pomyłkę. Kto w życiu widział tę twarz, ten się nie pomyli, sierżancie.