Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 79.djvu/19

—   2215   —

 — Hm — mruknął stary. Czy znacie któregoś z pozostałych?
 — Nie.
 — To zresztą nie ma znaczenia. Obowiązkiem naszym jest ująć tych ludzi.
 Odszedł z trzema żołnierzami, którzy mieli świadczyć wobec jenerała. Tymczasem Robert wypoczywał spokojnie, nie przeczuwając nawet, co grozi jego osobie i otoczeniu.
 Po upływie jakiejś pół godziny zjawił się capitaine de cavalerie w otoczeniu uzbrojonych żołnierzy.
 Żołnierze, towarzyszący oficerowi, usunęli się nieco na bok. Tymczasem rotmistrz podszedł do Roberta, który podniósł się z murawy, zaciekawiony, czego też oficer francuski chcieć może od niego. Rotmistrz obserwował go przez chwilę w milczeniu, poczym zapytał:
 — Monsieur, mam wrażenie, że nie jest pan stałym mieszkańcem tego miasta.
 — Ma pan rację — odparł uprzejmie Robert.
 — Jest pan w podróży?
 — Tak.
 — Niech mi pan powie, jaki jest cel pańskiej podróży?
 — Udaję się do Santa Jaga, później do hacjendy del Erina.
 — Ah, przypominam sobie tę nazwę. To zapewne ta sama hacjenda, która się tak doskonale nadaje do biwakowania.
 — Tego nie wiem. Nigdy tam nie byłem.