Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 79.djvu/20

—   2216   —

 — W jakim celu pan podróżuje?
 — Jadę w sprawach osobistych. Mam nadzieję spotkać tam krewnych.
 — Czy towarzyszące panu osoby należą do służby?
 — Są to raczej przyjaciele.
 — Aha. Hm. Przyjaciele. Czy jeden z nich nie nazywa się Sępi Dziób?
 — Owszem.
 — W takim razie proszę o pofatygowanie się ze mną do generała, który jest komendantem miasta.
 — Cóż to ma znaczyć?
 — Nie jestem upoważniony do udzielania w tym względzie informacji.
 — Czy mam panu towarzyszyć jako jeniec?
 — Nie chcę używać tego słowa. Generał polecił mi sprowadzić pana wraz z towarzyszami.
 — Jesteśmy do pańskich usług, panie rotmistrzu.
 — Dobrze. Proszę za mną!
 Ujęli konie za uzdy i ruszyli pod eskortą żołnierzy i rotmistrza.
 — Pzeklęta historia! Czego chcą od nas? — szepnął Sępi Dziób do strzelca Grandeprise‘a, wypluwając kawał tytoniu, na miejsce którego wpakował drugi o kolosalnych rozmiarach.
 — Któż to wiedzieć może? — odparł zapytany. — Może podejrzewają, że jesteśmy szpiegami.
 Minąwszy konne oddziały żołnierzy, dotarli do