Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 79.djvu/25

—   2221   —

 — Twierdzą, że strzela pan bardzo trafnie.
 — Tak? Bardzo mnie to cieszy! Dobry strzelec z przykrością dowiaduje się, że strzelał napróżno.
 — Dosyć błazeństwa! — zawołał generał ze złością. — Chodzi tu o śmierć i życie!
 Sępi Dziób zdumiał się.
 — O śmierć i życie? Jakże to?
 — Sam pan tego nie rozumie? Jeżeli tak, to należy się litować nad pana ubóstwem umysłowym. Strzelał pan do Francuzów, jesteś więc mordercą.
 — Mordercą? — zapytał szybko Sępi Dziób.
 — Tak. A z mordercami rozprawiamy się krótko.
 — Racja. Pakuje im się kulę w łeb, lub wiesza na stryczku, — potwierdził Sępi Dziób. Któż mi jednak udowodni, że jestem mordercą?
 — Już sprawa udowodniona.
 — Oho! Jestem kombatantem, nie mordercą. Zaczyna mi coś świtać w głowie. Ci trzej widzieli mnie podczas bitwy; teraz poznali i donieśli.
 — Istotnie. Dekret cesarski każe rozstrzeliwać buntowników.
 — Buntowników? Pffttf, pfffttf!
 Splunął nad głową generała, gasząc ciemną śliną jedną ze świec łojowych, które stały na stole.
 — Ja mam być buntownikiem? — powtórzył. — Panie generale, czy będzie pan łaskaw przeczytać te papiery?
 Wyciągnął z kieszeni kilka dokumentów i podał jeden generałowi. Rzuciwszy nań okiem, oficer zawołał: