Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 79.djvu/28

—   2224   —

 — Podła pogoda.
 — Przeciwnie. Jest bardzo ładna.
 Odwrócił głowę, spojrzał na nią ze zdumieniem, jakgdyby powiedziała coś niepojętego i mruknął:
 — Co? Jak? Ładnie?
 — Oczywiście. Popatrz tylko.
 — Patrzyłem przez cały dzień, ale nic ładnego nie zauważyłem. Nikt nie przychodzi do gospody, nikt nic nie kupuje, nie ma z kim pogadać.
 — Ach tak! Masz rację, przyjmując ten punkt widzenia. Nie ma nikogo — rzekła z pewnym smutkiem.
 — Tak. nawet. — zięcia!
 Pirnero spojrzał ostro na córkę. Pochyliła głowę; na twarz jej wystąpiły rumieńce.
 — I cóż? — rzekł. Cóż powiesz o zięciu?
 — No, gdzie masz rozum, słuch? Pamiętasz, ile wysiłku kosztowały mnie starania o zięcia?
 — Tak — potwierdziła, nie chcąc pogarszać jego humoru.
 — Był tu mały Adré. Przystojny, miły kawaler.
 — Hm.
 — Cóż mruczysz? Chłop w sam raz. Piwowar; Potem zjawił się następny.
 Nie pytała, kogo ojciec ma na myśli. Zawołał więc:
 — No? Następny! Wiesz, kto taki?
 — O kim mówisz?
 — O Sępim Dziobie?