Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 79.djvu/3

—   2199   —

 — Spadł mi kamień z serca. Czy mogę z nimi mówić?
 — Rozumie się.
 — Sennor, sprowadź ich więc jak najprędzej!
 — Tylko nie tak gwałtownie, sennor, — rzekł lekarz. — Nie mogę sprowadzić ich do tego pokoju. Sądzicie, że sam tu mieszkam w klasztorze? Nikt nie powinien przeczuwać, że są tutaj.
 — Ach, więc znajdują się w bezpiecznym ukryciu?
 — W bardzo bezpiecznym. Prócz mnie nikt ich nie widuje.
 — Gdzież ich pan umieścił?
 — Pod ziemią.
 — Do diaska!
 — Nie było innej rady, sennor. Mają wszystkiego pod dostatkiem, nie wyłączając nudów.
 — Temu już zaradzimy! Sennor, powiedz jednak, jak się to stało, że Pablo i Józefa zdradzili panu tajemnicę?
 — Sprawa zupełnie prosta. Cortejo musiał wraz z córką uciekać. Bratanek mój należał do jego stronników, walczył po jego stronie i uratował Józefę od śmierci. Pomógł im w ucieczce, sprowadził tutaj. Wziąłem sennora Pabla i sennoritę Józefę pod swą opiekę i ukryłem przed pościgiem. Oczywiście musieli mi powiedzieć, kto ich ściga, abym wiedział, jak się mam zachować.
 — Któż ich ścigał?
 — Przede wszystkim wszyscy przeciwnicy polityczni. Stokroć groźniejsi są wrogowie osobiści: