Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 79.djvu/4

—   2200   —

Zorski, Mariano, Bawole Czoło, Niedźwiedzie Serce i całe ich otoczenie. Brat pana zdecydował się zwierzyć przede mną ze wszystkiego i postąpił słusznie.
 — Gdzież przebywa Zorski i jego towarzysze? — zapytał niecierpliwie Landola.
 — Oh, niedaleko stąd, — rzekł starzec z uśmiechem.
 — W głównej kwaterze Juareza?
 — Nie. W mojej.
 — W pańskiej? Nie mówi pan chyba o klasztorze?
 — Ależ owszem.
 — Co? — zawołał Cortejo, zrywając się z miejsca — Są tutaj?
 — Ależ tak.
 — Pan ich schwytał?
 — Tak jest.
 — Dzięki, stokrotne dzięki szatanowi! Jakże pan dokonał tego mistrzowskiego obrotu?
 — Ach, sennores!
 Starzec z dumą opowiedział o swoim triumfie.
 — Wspaniale! unosił się Cortejo. — A więc musimy zejść na dół i zobaczyć ich?
 — Rozumie się, sennor. Skoro przywitacie się z Pablem i Józefą, będziecie mogli zobaczyć jeńców.
 — Ah, to dopiero będzie satysfakcja! Co też powiedzą na mój widok?
 — A na mój? — zgrzytnął Landola.
 — Będą się z pewnością bardzo cieszyć — szydził starzec.