Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 80.djvu/10

—   2234   —

Przeklęty kraj! Od czegóż jednak głowa na karku? Wyniosę się z niego.
 Postanowienie to zaskoczyło Gerarda.
 — Ah. Naprawdę? Dokądże to?
 — Hm. Nie wiecie, skąd pochodzę? Z Pirny. Tam powrócę.
 — Dlaczego?
 — Ponieważ wczoraj otrzymałem stamtąd list. Mam tam kolegę szkolnego, który po długoletniej pracy doszedł do stanowiska tajnego wachmistrza sądu zamiejscowego. Ten rzeczywisty tajny radca prosi mnie listownie o rękę Rezedilli dla swego syna.
 — Do licha! Zna ją?
 — Głupie pytanie! Tacy dostojni ludzie żenią się zwykle na odległość.
 — Daliście już odpowiedź?
 — Owszem. Oświadczyłem, że się zgadzam. Dałem swe błogosławieństwo.
 — Życzę szczęścia.
 — Dziękuję — rzekł stary, kiwnąwszy protekcjonalnie głową.
 — Ale, ciągnął Gerard — jak zamierzacie rozporządzić swoją posiadłością?
 — Sprzedam ją. Na gospodę zawsze znajdzie się kupiec.
 — Macie już kupca?
 — Mam.
 Stary nie myślał nawet o opuszczaniu Guadelupy, był jednak zły na Gerarda i chciał mu doku-