Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 80.djvu/11

—   2235   —

czyć. Gerard odparł z najniewinniejszą pod słońcem miną:
 — To szkoda. Przybyłem bowiem poto, by się dowiedzieć, czy nie macie na sprzedaż gospody?
 — Co...? Wy...? Skądże to pytanie?!
 — Znam pewnego kupca, któremu wasza oberża i fermy mleczne bardzoby odpowiadały.
 — Gdzież ten kupiec?
 — To obojętne. Przecież już macie innego.
 — To nie powód do milczenia! Kiedy dwóch reflektuje, większy jest wybór. A więc, któż to taki?
 — Ja sam.
 — Wy —?!
 — Ile żądacie?
 — Sześćdziesiąt pięć tysięcy dolarów. Jeżeli zapłacicie tę sumę, będziecie mogli zabrać wszystko, nie wyłączając mieszczących się w składach zapasów.
 Gerard pokiwał głową.
 — Hm. Toby było niezłe. Niestety, nie rozporządzam taką sumą.
 — Byłem tego pewien! Ileż macie?
 — Dwanaście tysięcy dolarów.
 — To drobiazg, prawie nic! Takimi sumami rozporządzają jedynie biedacy. A więc z naszego interesu nici, nawet gdybyście dostali kilkaset dolarów za ołów, który od was kupię.
 — Tak, niestety. Ileż dacie za ołów?
 — To zależy od gatunku.
 — Jestem bardzo ciekaw.