Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 80.djvu/12

—   2236   —

 — Pokażcie!
 Gerard oddalił się w milczeniu. Po chwili wrócił z jednym workiem skórzanym.
 — Dlaczego tutaj? — zapytał Pirnero. — Załatwimy interes w składzie.
 — Wszystko jedno, bo i tak nie kupicie ołowiu.
 Położył worek przed Pirnerem.
 — A dlaczego?
 — Nie będziecie mogli zapłacić.
 Pirnero schylił się, aby obejrzeć metal. W tejże chwili odskoczył w tył. Zawołał:
 — Przecież to złoto, szczere, najszczersze złoto. Nuggety wielkości orzechów włoskich!
 — Do kroćset — zaklął Gerard z uśmiechem. — Cóż ja zrobiłem! Pomyliłem się. Napchałem worek nie ołowiem, ale nuggetami.
 Pirnero skamieniał. Wyciągnął ręce, pełne nuggetów, i patrzył nieprzytomnie na złoto. Rezedilla, która przysłuchiwała się rozmowie w kuchni, teraz weszła do pokoju i przyglądała się złotu z równym zdumieniem co Pirnero.
 — Pomyliliście się? — zawołał wreszcie. — Na miłość Boską, ileż waży ten worek?
 — Sześćdziesiąt funtów — odparł strzelec.
 — Każdy muł niósł takie dwa worki!?
 — Tak.
 — Do kogo to wszystko należy?
 — Do mnie.
 Pieniądze są mi potrzebne do zawarcia małżeństwa, o którym was mówiłem.
 — Niestety, niestety. Nie bierzcie mi za złe,