Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 80.djvu/13

—   2237   —

sennor, ale muszę was ostrzec, że popełniacie niezmiernie głupstwo. Mogliście dostać wcale inną żonę, a w dodatku tęgiego teścia.
 — Nie przeczę, że to coś warte, — rzekł Gerard z uśmiechem. — Z początku szukałem dziewczyny, któraby mi przyniosła w posagu dobrego teścia, alem się spóźnił. Ojciec przyrzekł ją innemu.
 — Nie znał was?
 — Przeciwnie. Znał doskonale.
 — W takim razie był głupi! Kto was zna, ten wie dobrze, ileście warci.
 — Nie byłem tyle wart, co ten, który dziewczynę dostanie.
 — Ah, naprawdę? Ojciec złowił tak grubą rybę?
 — Bardzo grubą — oświadczył Gerard poważnie. — Kandydat jest rzeczywistym tajnym radcą.
 Pirnero cofnął się i wybałuszył oczy na strzelca.
 — Jak to rozumiecie? Co chcecie przez to powiedzieć?
 — Chciałem powiedzieć, kim jest tamten człowiek.
 — Mówicie o tamtym z Pirny?
 — Tak.
 — Czyście rzucili okiem na Rezedillę?
 — O tak! Nawet obydwoma.
 Stary wybuchnął:
 — A wasza narzeczona?
 — O sennor! Powiedziałem tylko, że chciałbym wziąć za żonę dziewczynę, która mieszka w pobli-