Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 80.djvu/17

—   2241   —

Płonęły w nim światła. Jakiś vaquero wybiegł na przeciw.
 — Ah, sennor Gerard, szukają was. Myślą, żeście zginęli. Strzały wywołały popłoch.
 — W jaki sposób można najprędzej zwołać służbę hacjendy?
 — Nad drzwiami jadalni wisi dzwon. Uderzcie, a zjawią się wszyscy.
 Zapalono latarnie. Ponieważ służba wylewała czasem wodę przez okno kuchenne, ziemia była nieco rozmiękła. Przy blasku latarni ujrzał Gerard wyraźny ślad stopy ludzkiej. Jakiś człowiek dostał się do kuchni, a potem z niej uszedł.
 — Ktoś wszedł do kuchni nie przez drzwi. Widać po śladach, że to nie vaquero. Intruz miał stopę niewielką, ubraną w delikatne obuwie. Później odrysuję ślad na papierze. Może mi się przydać. No, chodźmy teraz do kuchni.
 Po chwili wszedł wraz z domownikami i przeszukał dokładnie kamienną posadzkę. Potem oświelił wszystkie kąty i stoły, wreszcie polecił Marii Hermoyes, aby sprawdziła, czy nic nie zginęło.
 Stara oświadczyło po chwili, że wszystko w porządku.
 — Nie rozumiem, — rzekła — czego tu chciał ten człowiek. Chyba nie dowiemy się o tym nigdy.
 — Oh, — odparł Gerard — mam nadzieję, że będziemy wiedzieli za dwie minuty. Kto wyszedł z kuchni ostatni, sennorita?
 — Ja.
 — Czy miała pani w ręku jakąś buteleczkę?