Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 80.djvu/21

—   2245   —

szywszy jej obawy; opuścił hacjendę w towarzystwie dwóch vaquerów. — — —
 Zdążając za śladem z nad potoku, jechali przez cały dzień galopem.
 Nagle Gerard osadził rumaka..
 — Tu się zatrzymał — rzekł, wskazując na wydeptany skrawek murawy. — Zobaczymy!
 Zeskoczył z konia i zaczął przeszukiwać wydeptane miejsce.
 — A tu widać ślad drugiego konia. Ciągnie na południe, a więc w kierunku, w którym jeździec jechał poprzednio. Jedźcie wolno za tym śladem.
 Po dziesięciu minutach Gerard zatrzymał się przed domem. Zeskoczył z konia i wszedł do pokoju, w którym jakiś starszy człowiek leżał w hamaku i palił fajkę.
 — Pan jest estanzjero sennor Marqueso? — zapytał Gerard, składając ukłon.
 — Tak — brzmiała odpowiedź.
 — Sprzedał pan wczoraj konia?
 Gospodarz zerwał się z hamaku i zawołał:
 — Sprzedałem? Nie! Ale mój kasztan gdzieś przepadł. Nie ma go od wczoraj.
 — Kasztanek gdzieś przepadł? Hm. Może go skradziono?
 — Być może. Zostałem sam. Wszyscy moi ludzie ruszyli na poszukiwanie konia.
 Gerard opuścił śpiesznie pokój, wskoczył na siodło i ruszył galopem.
 Po niedługim czasie dopędził obydwóch vaquerów. Opowiedział o swojej rozmowie z estanzjerem