Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 80.djvu/25

—   2249   —

 — Nie moja wina rzekł Gerard lakonicznie. — Należało uważać.
 — Co? Uważać? Do licha! Oto masz!
 Wymierzył Gerardowi policzek tak siarczysty, że naszemu strzelcowi tysiąc gwiazd stanęło w oczach.
 — Piekło i szatani! — zawołał. — Człowieku, czy zdajesz sobie sprawę, czegoś się dopuścił?
 Ujął obcego lewą ręką za kark, prawą zaś wymierzył policzek równie mocny jak ten, który otrzymał. Rzucili się wzajem na siebie. Na odgłos uderzeń i razów otworzyły się pobliskie drzwi. Stanął w nich jakiś młody człowiek, przybrany w bogaty strój meksykański, z latarką w ręku.
 — Co się tu dzieje? — zapytał ze zdumieniem, widząc obydwóch zapaśników.
 — Nic — odparł jeden z nich. — Chcę tylko wymierzyć temu łotrowi dziewiąty policzek.
 — A ja dwunasty! — rzekł szyderczo Gerard.
 — Dlaczegoż to, Sępi Dziobie? — zapytał młodzieniec ze zdumieniem.
 Latarka rzucała nikłe światło, dlatego obydwa koguty nie poznały się przy jej blasku. Na dźwięk jednak nazwiska, Gerard przestał walić i zawołał:
 — Co takiego? Sępi Dziób? Czy być może?
 Sępi Dziób przysunął przeciwnika do światła i ryknął:
 — Do stu tysięcy bomb i kartaczy! Jakieś czary diabelskie! Przecież to niemożliwe, abym w ciebie walił, jak w bęben.
 — Skądże przybywasz?