Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 80.djvu/26

—   2250   —

 — Z del Erina. A ty?
 — Ze stolicy.
 Młody człowiek wmieszał się do rozmowy
 — Jakto? Panowie się znają? — rzekł wesoło. — Niech mi więc będzie wolno zapytać, kim jest ten sennor i dlaczegoście panowie wybrali taką formę przywitania?
 — Cóż w tym dziwnego? — odparł Sępi Dziób. — Chciał wyjść z pokoju w chwili, gdy przechodziłem przez korytarz. Uderzył mnie drzwiami w nos. Dałem mu w twarz. On nie został dłużny. Bawiliśmy się na wzajem w mordobicie, dopóki nie przyszedł pan z latarką, sennor Robercie. W pokoju wam powiem, kto to taki. Chodź, stary!
 Sępi Dziób wziął Gerarda pod ręką i wprowadził do pokoju. Wszyscy trzej opowiedzieli sobie, co ich sprowadza do Santa Jaga. Mówili lakonicznie nie trwoniąc słów.
 — Gdzie jest Grandeprise i marynarz? — zapytał Gerard.
 — Mają pokój na dole — objaśnił Robert.
 — Szukamy jednego człowieka — doktora Hilaria. Czy znacie klasztor?
 — Nie. Ale był tam Grandeprise.
 — Wybierałem się właśnie na zwiady.
 — Ja również. Przy tej okazji raczyłeś pogłaskać drzwiami mój nos — rzekł Sępi Dziób, szczerząc zęby. W tej chwili wszedł Grandeprise.
 Po przywitaniu Gerard spytał go.
 — Byliście kiedyś w pokoju doktora Hilaria?