Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 80.djvu/27

—   2251   —

 — Nawet kilka razy. Stoi tam kanapa, kilka krzeseł, stół, biurko i wisi moc starych kluczy.
 — Pocóż klucze?
 — Niewiadomo.
 — Hm. Klasztor posiada na pewno tajne zakamarki i krużganki. Jakże wyglądają te klucze?
 — Mają wygląd starodawny.
 — W takim razie jestem przekonany, że znajdziemy pod klasztorem, czego szukamy.
 — Mówicie o naszych zaginionych?
 — Tak, o ile ich nie zabito. Może znajdziemy również Corteja i Landolę.
 — Na Boga, nie traćmy czasu! Musimy zbadać, dlaczego ten Hilario wtrąca się w sprawy Rodrigandów.
 Uzbroiwszy się dobrze, opuścili ventę i ruszyli na górę klasztorną. Na górze usłyszeli dudnienie powozu, który po chwili ukazał się i znikł za zakrętem. Nie przeczuwali nawet, że w powozie siedzi człowiek, którego szukali.
 Grandeprise wskazał pozostałym okno należące do pokoju starca. Brama stała otworem. Robert wszedł na dziedziniec. Usłyszawszy zbliżające się kroki, odstąpił wstecz i schylił się, aby przepuścić postać, która, minąwszy ich, niebawem zginęła w bramie.
 Był to mały, gruby spiskowiec. Spotkał Manfreda na dziedzińcu i udał się z nim do pokoju Hilaria.
 Przypuszczając, że Hilario jest tam, Robert uchylił drzwi, prowadzące do sypialni. I tu nie za-