Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 80.djvu/28

—   2252   —

stał nikogo. Już chciał wrócić do przedniego pokoju, gdy nagle usłyszał na dworze kroki dwóch osób. Raczej pod wpływem impulsu, niż obliczenia, cofnął się do sypialni i przymknął drzwi za sobą, nie zamykając ich szczelnie.
 Zobaczył przez szparę, jak do pokoju wszedł jakiś grubas w towarzystwie młodzieńca o powierzchowności służącego. Jak wnosił z opisanego mu wizerunku Hilaria, żaden z nich nie był doktorem.
 Grubas rozparł się wygodnie w krześle i zapytał:
 — A więc stryj odjechał dopiero niedawno? Nie wiesz, co go tak długo zatrzymywało?
 — Nie wiem.
 Grubas obrzucił młodzieńca błyskawicznym, ostrym spojrzeniem i ciągnął dalej:
 Jesteś jedynym krewnym Hilaria, co?
 — Tak. Jedynym.
 — Należałoby więc przypuszczać, że ma do ciebie zaufanie.
 — Istotnie.
 — Czy wiesz, poco stryj wyjechał do stolicy?
 — Ma się postarać, aby cesarz nie odszedł razem z Francuzami, aby Juarez sądził i skazał Maksymiliana.
 — Słuchaj więc. Muszę dziś w nocy odbyć daleką przejażdżkę konną w tej sprawie. Jeżeli będziesz równie wierny, jak stryj, nie minie cię nagroda. Idę teraz. Oto polecenie dla przywódcy wojsk. Wręcz mu je, gdy przyjdzie. Dobranoc.