Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 81.djvu/13

—   2265   —

 — Młodzieńcze, polecono panu zakomunikować mi, że pański rząd życzy sobie, bym zastosował prawo łaski, czy tak?
 Czy wiadomo panu, w jaki sposób Maksymilian zawładnął Meksykiem? Czy wiadomo panu, iż byłem wtedy z woli Narodu i łaski Boga władcą tego kraju?
 — Owszem, wiem o tym.
 — Może pan uważa, że unieszczęśliwiłem swój naród?
 — Zdaniem moim, było wprost przeciwnie.
 — Czy naród odebrał mi władzę?
 — Nie. Chociaż w Paryżu zjawiła się delegacja i prosiła cesarza...
 — Była to gra, farsa dla małych dzieci! — odparł Juarez. — Czy wiadomo panu, w jaki sposób najeźdźcy pospodarowali w tym kraju?
 — Niestety. Wiadomo.
 — Byli moimi wrogami. — — Przeciw Maksymilianowi Habsburgowi mam dwa zarzuty. Po pierwsze, zaufał człowiekowi, który nie rozumie potrzeb naszego kraju. Po drugie, teraz, gdy Francuzi opuścili kraj, nie poszedł w ich ślady, lecz w szaleńczym zaślepieniu pozostał tutaj.
 W tej chwili drzwi otworzyły się. Wszedł, a raczej wpadł przez nie jakiś człowiek, którego mundur wskazywał, że jest wysokim oficerem. Wygląwał na Meksykanina.
 — Sennor Juarez! — zawołał, wyciągając na przywitanie obie ręce.
 — Co widzę, generał Porfirio Diaz w Zacate-