Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 81.djvu/18

—   2270   —

mocarstwa, przede wszystkim zaś Hiszpania. Musimy więc poczekać, aż się stosunki w Meksyku ułożą.
 — Pozwoliłby mi pan pozostać w pobliżu swej osoby?
 — Ależ chętnie. Tego sobie właśnie życzyłem, o to właśnie chciałem prosić. Miałby pan ochotę zostać u mnie oficerem?
 Zorski skinął głową i rzekł:
 — Sennor, pan przecież wie, że...
 — Pst! — przerwał Juarez z uśmiechem. — Domyślam się, że chce mi pan powiedzieć, iż życie pańskie jest dla pana i dla tych, którzy za panem tęsknią, zbyt cenne, by je poświęcać sprawie, która pana bezpośrednio nie obchodzi.
 — Ma pan rację. Jestem tego zdania. Myślę, że nie będzie mnie pan fałszywie sądzić.
 — Ależ oczywiście! Nie wątpię ani w pańską odwagę, ani w pańskie zdolności. Mimo to chciałbym, by pan u mnie pracował.
 — W jakiejże roli, jeżeli nie jako oficer.
 — W roli lekarza. Podczas walk lekarze są bardzo potrzebni. Niestety, mamy ich mało. Rozporządzam zaledwie jednym chirugiem.
 — Na jak długo chciałby mnie pan zaangażować?
 — Na nieokreślony termin. Nie chciałbym sennorowi być przeszkodą. Odejdzie pan, skoro uzna za potrzebne.
 — Dobrze. Zgadzam się.
 Podali sobie ręce. Juarez rzekł: